wijzijnerwegvan
in week 22...

Doordat er in onze bus continue van alles wordt uit- en ingeladen oogt ons 'schuurtje' wel erg chaotisch. Het is lente, dus ruimen we de boel weer eens op.
We nemen het stalen ros naar Luxemburg stad en wanneer we de Notre Dame kathedraal willen bezichtigen blijkt deze juist vol te stromen met gelovigen. Door de grote hoeveelheid ontstoken offerkaarsen, nonnen en rolstoelen vermoeden wij een pelgrimsdienst waarbij waarschijnlijk wonderlijke genezingen worden verwacht.
Wij wachten daar niet op en zetten koers naar de Bock, de plek waar gouwgraaf Siegfried in 963 het kasteel bouwde waaraan Luxemburg zijn bestaan heeft te danken. We belopen de Corniche in de Ville Haute om uiteindelijk af te dalen naar de Ville Bas. In de benedenstad bezoeken we het voormalige klooster van Neumünster, nu in gebruik als cultureel centrum, en bewonderen de magnifieke, glazen overkapping van de binnenplaats. Tegen de avond bezoeken we nogmaals de kathedraal. Veel kaarsen zijn alweer gedoofd en de pelgrims hebben plaatsgemaakt voor nieuwsgierige toeristen. Een groep Japanners loopt wat verloren rond te dwalen, waarschijnlijk pogen ze parallellen te ontdekken met hun godshuizen of doen verwoede pogingen om de voor hen vreemde en willekeurige taboes van deze tempel te respecteren.
Op woensdag peddelen we wederom naar Luxemburg, naar Kirchberg. In deze nieuwe wijk torenen de twee gouden kolossen van het Europees Hof van Justitie boven alles uit. We wandelen langs het Europees Parlement waar we te horen krijgen dat we geen foto's mogen nemen - stel je voor, gewoon, op een openbare weg; op wonderlijke wijze blijken er zich achteraf toch aardige plaatjes op onze camera te bevinden! - en komen uit bij d'Coque, een gigantisch sportcentrum. We strijken neer op het Place d'Europe waar we mooi het einde van de werkdag kunnen gadeslaan. De gigantische kantoorpanden om ons heen stromen leeg en we bedenken dat deze wijk eigenlijk geen menselijke maat meer heeft; men rijdt hierheen, werkt acht uur en verlaat de zakenwijk, zo lijkt het. Ondanks een verderop gelegen winkelcentrum, ondanks het sportcentrum, missen we hier het leven, zelfs overdag. Een enkel terras temidden van stille, kille kantorentorens.
Een uitzondering maken we voor het hier gehuisveste Musée d'Art Moderne Grand-Duc Jean (Mudam), ontworpen door Ioh Ming Pei, ook verantwoordelijk voor de glazen piramide van het Louvre. Al is het museum aan de kleine kant en zien de omringende pleinen en parken er verwaarloosd uit, enkele opvallende stukken uit de tentoongestelde werken blijken ons bezoek meer dan waard!
In Hesperange wandelen we daags erna naar het viaduct van de A1, dat de vallei van de Alzette overspant. Een merkwaardig beeld; er bevindt zich nog een aantal woningen onder de beschutting van de rijbanen, pal onder de overrazende auto's, voor altijd uit de regen, en voor altijd in de schaduw. Hoe vreemd moet het zijn om hier te wonen...